K A V Y A N J A L I..By..-Meet Bhatt

K A V Y A N J A L I..By..-Meet Bhatt

દિલ ના એક ખુણા મા, મને તુ સાચવી રખજે,તારી એ દુનિયા, ભલે તુ વિસ્તારી રખજે,
સંબંધો ના દરિયા મા સફર સજાવી,સ્મરણો ના દરિયા મા બધુ ઠાલવી નાખજે,
આ જીંદગી છે જ નીરાળી,હેત ની હસી ને વલગી રહેજે,
સુખ ને ભરી ખોળા મા આંગણુ સજાવી,દર્દ મને તુ મોકલી આપજે,
ખીલવજે આંગણા મા તુ રોજ જીંદગી,શણગારી ને મોત મને તુ મોકલી આપજે.

નયનભાઈને સાંભળવા એક મોટો લાહવો છે. મોટા ભાગના કવિઓ ગઝલ લખે છે અને સંભળાવે છે. જયારે નયન ગઝલ જીવે છે અને જીવી બતાડે છે. આંખ બંધ કરીને એ ઘેરા સ્વરથી ગઝલ, એવી તન્મયતાથી સંભળાવે કે જાણે એ પોતે ગઝલના વિશ્વમાં જ પહોંચી ગયા ન હોય અને સાથી શ્રોતાઓને પણ પોતાની સાથે જ લઈ જાય.

આ ગઝલના તો એટલા અર્થસ્વરૂપો છે કે રોજ એક જ શેર વાંચીને એને આખો દિવસ મમળાવો ત્યારે જ સંતોષ થાય.

સ્વર : આશિત દેસાઇ, હેમા દેસાઇ

માણસ ઉર્ફે રેતી, ઉર્ફે દરિયો, ડૂબી જવાની ઘટના ઉર્ફે;
ઘટના એટલે લોહી, એટલે વહેવું એટલે ખૂટી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

ખુલ્લી બારી જેવી આંખો ને આંખોમાં દિવસો ઊગે ને આથમતા;
દિવસો મતલબ વેઢા, મતલબ પંખી, મતલબ ઊડી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

પગમાંથી પગલું ફૂટે ને પગલાંમાંથી રસ્તાના કૈં રસ્તા ફૂટે;
રસ્તા અથવા ફૂલો અથવા પથ્થર અથવા ઊગી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

વજ્જરની છાતી ના પીગળે, આંસું જેવું પાંપણને કૈં અડકે તો પણ;
આંસુ, એમાં શૈશવ, એમાં કૂવો, એમાં કૂદી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

ચાલો સૌ આ સંબંધોની વણજારોને બીજે રસ્તે વાળી દઈએ,
સંબંધો સમણાંનાં ઝુમ્મર, ઝુમ્મર યાને ફૂટી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

છાતીમાં સૂરજ ઊગ્યાનો દવ સળગે ને સૂરજ તો એક પીળું ગૂમડું,
ગૂમડું પાકે, છાતી પાકે, મહેફિલમાંથી ઊઠી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

મૂઠી ભરીને પડછાયાનાં ગામ વસેલાં ને પડછાયા હાલે ચાલે,
પડછાયા તો જાણે ચહેરા, ચહેરા જાણે ભૂલી જવાની ઘટના ઉર્ફે…

હ્રદય નો દરબાર

જીવનમાં આમ જો કે પ્રલોભન અનેક છે,
જળમાં કમળ જેમ વિકસવાની ટેક છે.

પાંપણ ઝુકી ગઈ છે એ શરણાગતિ નથી,
સૌંદર્યની હજૂરે પ્રણયનો વિવેક છે.

આંખો ભરીને બેઠી છે દરબાર દર્દનો,
દિલમાં કોઈની યાદનો રાજ્યાભીષેક છે.

આપો હ્રદયમાં સ્થાન તો ખોટું નથી કશું,
માણસ તરીકે "મીત" મજાનો છે નેક છે.

એ ઓર વાત છે કે નથી મોહ નામનો,
બાકી તમારો "મીત" તો લાખોમાં એક છે.

સુરાલય...

કહે છે સુરાલય માં સૌ ખરાબ મને
મળી છે મારા પુરતી શરાબ મને,

સુરા સાથે રહ્યો સંબંધ ભલે કીધી છે તૌબાઓ
નશાખોરો માં જોઉ છું હવે મારા તમાશાઓ,

જ્યારે આંખો નથી કંઇ કામની
ત્યારે વર્ષો પછી એનો ખત છે,

ગઇ કેટલી રાહ એ ખબર પડે ના
જરા જુઓ પાછળ તો રસ્તો જડે ના,

એમાં જ મારો જીવ રહે દમબદમ રહે
તારી ખુદાઇ ઠેઠ સુધી ઓ સનમ રહે,

ઉપર થી જો જુઓ તો છે રઝળપાટ
નહીતર છે બધા ખુદા ની જગા પર,

"મીત" તુ શું બહાનુ શોધે છે
મારુ આખુ જીવન બહાનુ છે.

સ્મિત...

એ પળો વીત્યાની યાદો ખોઈ નથી હજી,
એટલે આંખોમાં આંસું કોઈ નથી હજી.

ઊરમાં જે આગ ઊઠી, બાળ્યાં છે તેણે નેણ,
તેથી બસ, તેથી આ આંખો રોઈ નથી હજી.

‘હા’ ભલે પાડી ના, પણ ‘ના’ કીધી એ સ્મિતથી
તેથી દિલમાં બેકરારી બોઈ નથી હજી.

રક્ત શું ટપકે ? ટપકશે બસ તારું નામ,
લે પરોવી દે દિલમાં છરી, જે પરોવી નથી હજી.

સ્મિતથી ખુલ્લાં દિલે વાતો તું કરે હજી,
દિલ ની આશ મા આગ લાગી નથી હજી

"મીત" ! શ્વસે છે વર્ષોથી કેમ આ સમય ?
લાગે છે એણે તને જ જોયો નથી હજી.

સન્નાટા ઘરમાં આમ કદી સંભળાય ના
પગલા ના આ ધ્વનિ છે તમારી વિદાય ના,

આરામ માં છું કોઇ નવા દુઃખ નથી મને
હા, દર્દ છે થોડાક વિતેલી સહાય ના,

ભેદ આ કુદરત નો છે કોઇ ને એ સમજાય ના
દુઃખ અહિં ટેવાઇ જાએ સુખ અહિં ટેવાય ના,

મીટ સૌની આમતેમ છે - દિલ બેકરાર છે
જાણે અહિં બધા ને તારો ઇન્તંઝાર છે,

જરા જોતા કોઇ ની વાતો મા જીવન પણ છે, મરણ પણ છે
તને લાગી નથી દિલ માં તુ દિલ ની વાત શું જાણે,

ઉથલ પાથલ હતી મારી બધી તારા સહારા પર
કે દરિયા નાં જે મોજા છે ફ્કત ઉછળે છે દરિયા પર!!!

Shabd....

પડછાયા પાંગરીને સરકતા નથી હવે
સુરજ તમારી યાદ ના ઉગતા નથી હવે,

ભીંતો ચણાઇ ગઇ છે અહીં સૌની આસપાસ
રસ્તા ને જોડતા કોઇ રસ્તા નથી હવે,

શબ્દો જ ક્યાં હતા કે દિલાસોય આપીયે
બહેલે જરા દિલ એ તમાશા નથી હવે,

થીજી ગયેલા રાજકોટ માં “ખુશ્બુ” ને શોધવા
ઊંચકી ને “મીત” ની નનામી કોઇ નીકળતા નથી હવે.